Chick Corea

Umeå mag dan een boerengat in het nooren van Zweden zijn, het heeft wel een wereldberoemd jazzfestival, dat er elk jaar in slaagt enkele grote namen helemaal tot hier te krijgen. Dit jaar was niemand minder dan Chick Corea. Dé Chick Corea, van de Children's Songs, de sprekende fusionjazz en de mozartconcerti. De man van de enorme foto's die nu al zo lang in de stad en op internet circuleren, de man die steeds in zijn innemende glimlach is gehuld. Vanavond speelde hij in de grote zaal van Folkets Hus, uiteraard volledig uitverkocht, voor zo'n 2000 mensen - en ik was er één van.

Als hij opkomt, verschijnt weer zijn brede glimlach, en net als uiterlijk is Chick Corea ook muzikaal de absolute minzaamheid. Zijn pianospel blijft perfect binnen de dynamische contouren, en is niets anders dan een perfect, wondermooi gesprek met zijn muzikanten. Geen noot te veel, geen noot te weinig, en de sax moet maar twee noten spelen of hij heeft op de piano al een harmonieus antwoord klaar, improviseert alsof hij componeert, componeert alsof de perfectie bestáát, en hij ze enkel maar hoeft uit te voeren.

Na twee uur spelen laat de Trondheim Bigband zijn laatste noten schallen, en samen met hun solist nemen ze ons applaus dankbaar in ontvangst. Terwijl hij rustig het podium afwandelt, deelt hij zijn bloemen uit aan het publiek, zoals het een echte gentleman betaamt. Voor hij in de coulissen verdwijnt, draait hij zich nog even om, kijkt me aan, en knipoogt. Ik knipoog instemmend terug. Goed gedaan, Chick.

Leise rieselt der Schnee

Bloggen of voor school werken? Geen zin in schoolwerk. Bloggen dus, en ik heb nog eens een paar nieuwtjes, dus hier gaan we dan! First things first: ik sta aan de vooravond van mijn eerste examen in Umeå. De examens hier zijn echter niks om je zorgen over te maken, dus tot zover het hoofdstuk school. Over naar het echte leven.

Vrijdag was een memorabele dag, met 's morgens onze laatste gitaarles hier. Ik ben nog steeds geen virtuoos, da's wel jammer, maar misschien ook een beetje realistisch... Maar in januari ga ik mijn noeste pogingen op Belgische bodem verderzetten! In de namiddag ben ik met een paar vrienden en - zoals altijd hier - met een paar volslagen onbekende vrienden van vrienden naar de stad geweest, en hebben we lazertag gespeeld. Dat is dus echt iets ongelooflijks plezant: ge zit met drie ploegen in een ruimte vol muren en stapels autobanden, en ge moet proberen elkaar zo vaak mogelijk dood te schieten. Onze buddygroup wil deze week ook eens gaan, ik ga zeker terug mee. 's Avonds hadden we dan een corridorparty en onder invloed van een stevige dosis alcohol kwamen zelfs de stroeve Zweden los. Ik heb bovendien een Koerdisch meisje Leffe leren drinken, dat kan ook niet iedereen zeggen.

En vrijdag was er... sneeuw!, die de hele avond uit de lucht bleef vallen. Resultaat: een wit tapijt van zo'n 5 cm, dat ondertussen is herschapen tot een bruine brij, en deze week nog wel terug zal wegsmelten. De temperatuur schommelt hier de hele tijd rond het vriespunt. En waar pas eergisteren aan dacht: volgend weekend verandert het uur! Dat wil zeggen dat de zon opkomt om kwart na zeven en ondergaat om... half 4.

Intussen ben ik ook gepromoveerd tot dirigent van het Duitse Erasmuskerstkoor, als het enige niet-Duitse lid. Volgende week hebben we onze eerste repetitie, in de concerthal van onze school. Ik ben HEEL benieuwd wat dat gaat geven.

En tot slot, vers van de pers: we hebben vandaag de gegevens van onze stageplaats gekregen. Binnen twee weken ga ik samen met Nicklas, een Zweedse bassist uit onze klas, tot de week voor Kerstmis een muziekleerkracht volgen in de Västangårds skola, helemaal in het westen van Umeå. Het is een Grundskola, d.w.z. voor kinderen van 6 tot 15 jaar, ik vermoed dat wij de oudste jaren gaan hebben. De bedoeling is dat we lessen observeren, zelf enkele lessen geven, en gedurende de periode ook aan de andere gebeurtenissen in de school deelnemen. Ik kan me absoluut niet voorstellen hoe het daar gaat zijn, maar ik kijk er wel erg naar uit.

Mijn Erasmus is nu half, en één van de dagen ga ik mijn terugvlucht naar België boeken. De datum staat nog niet vast, maar het zal ergens in de eerste helft van januari zijn. Bizar, hoe het feit dat ik ga terugkomen meer en meer realiteit begint te worden. Trouwens, door de drukte van de laatste weken heb ik veel te weinig tijd kunnen maken om met het thuisfront te praten, dus people: we moeten dat eens snel goedmaken!

Jullie toegenegen Umeaan,

Thomas

How does it feel?

Helaas, pindakaas: de sneeuw waar ik vorige keer over sprak is weer gesmolten, en de Skandinavische rust heeft moeten wijken voor het eerste beetje stress. De twee komende weken zijn examentijd, en hoewel de moeilijkheidsgraad nog wel zal meevallen, hebben we nu toch behoorlijk veel werk. Ik moet trouwens dringend eens gaan vertellen hoe een doordeweekse week er hier uitziet, want dit is eigenlijk de laatste.

Maandag: in de voormiddag hebben we muziektheorie en gehoortraining, en van 5 tot 7 is er taalcursus. Daartussen repeteren we voor ensemble en doen wat ander werk.
Dinsdag: is de variatiedag, soms hebben we niets en soms een hele dag les. En we repeteren voor ensemble.
Woensdag: koordirectie in de voormiddag en drum in de namiddag. Uiteraard wordt er voor ensemble gerepeteerd, en van 5 tot 7 is er weer taalcursus.
Donderdag volgt dan ons feitelijke hoofdvak (= ensemble, voor alle duidelijkheid), deze les neemt de hele voormiddag in beslag. In de namiddag hebben we piano.
Vrijdag: meestal alleen maar gitaar, van 8.30 tot 9.15. Niet grappig.

Daartussen zit meestal ook ergens onze pedagogieles ("klassrumsarbete") maar die wil nogal eens van dag veranderen, en af en toe een literatuurles met Tommy. Grote constante doorheen alle vakken: de informele sfeer. U en uw, familienamen, tafels in de klas, docerende docenten, dat zie je hier nergens. Er is ook totaal geen muzikale prestratiedruk, omdat dit vooral een lerarenopleiding is. En telkens wanneer je musiceert, komt dezelfde vraag: "How does it feel?". Niet: is het juist, is het beter dan vorige keer, staat die noot er wel (lang geleden trouwens, dat ik nog genoteerde noten heb zien staan); maar wel: probeer mee te gaan in de muziek, verzorg je attitude, amuseer jezelf. Het is anders, het is soms een beetje simpel, maar het is wel heel nuttig en een aspect van musiceren dat bij ons zo weinig belicht wordt.

In mijn geweldig schema ben ik trouwens het weekend vergeten. Wel, dan is het tijd om iets plezants te doen! Op zaterdag hebben we een roadtrip gemaakt, met Thomas aan het stuur van een VW Golf, naar Skulleskogen, een natuurpark zo'n twee uur ten zuiden van Umeå. Zoals overal hier in Zweden, was het weer adembenemend mooi.

Eén van deze dagen is mijn Erasmus trouwens half...

SNÖ !!!

HET SNEEUWT !!!

Op 14 oktober al... paniek!

Jaja... Toen we deze voormiddag de les even onderbraken, kwam er iemand op zijn gemakje aangewandeld, om ons tussendoor efkens te vertellen dat het buiten sneeuwde. Wij natuurlijk naar buiten gestormd, camera in de aanslag, en het was waar! De vlokken vielen met bakken naar beneden. Op de wegen enzo smelt het witte goud al snel tot een smurrie, maar daarnaast blijft het gewoon liggen... Woehoew!

Het Mistige Midden

Afgelopen weekend heb ik een klein reisje gemaakt (250 km, naar Zweedse normen is dat drie keer niks) naar Sundsvall en Härnösand, om enkele mensen van de taalcursus te bezoeken en er eens even tussenuit te zijn. Na een avondje feesten op vrijdag, lieten mijn vier Duitse vrienden op zaterdag Sundsvall zien, een kleine stad, maar een metropool als je Umeå gewoon bent. Ik had mijn reis vooraf al lachend aangekondigd als een trip naar het zonnige zuiden, maar Sundsvall was erg herfstig en mistig, met bomen in allerlei prachtige kleuren. Ik heb mijn best gedaan om er enkele foto's van te nemen: http://www.facebook.com/album.php?aid=2087626&id=1095260922&l=e40760e16e.


Over herfst gesproken: ik heb net het weerbericht bekeken, en voor donderdagnacht wordt de eerste sneeuw voorspeld... Het zijn maar een paar vlokjes en overdag zal hij zeker weer smelten, maar euh jongens, het is nog maar half oktober! Paniek? Wat de temperatuur betreft: die komt al twee weken niet echt meer boven de 10°C uit, en de komende week zullen we niet veel verder dan 5 geraken. Maar gekker dan de sneeuw of de kou is eigenlijk dat het zo snel zo vroeg donker wordt. Elke week gaat de zon een half uur vroeger onder, nu al rond zes uur. Het is moeilijk uit te leggen, maar het voelt heel onnatuurlijk aan.

Op zaterdagavond ben ik naar Härnösand doorgereist, waar ik toen pas besefte dat ik wéér tussen de Germans zat: ik heb twee dagen gelogeerd bij Sinai en Steffi, die een vriendin uit Duitsland op bezoek had. Tussen eten en ontspannen door bezochten we op zondag het Technichus, een soort minitechnopolis dat - ontdekten we eens binnen - vooral bedoeld was voor kinderen tot 10 jaar. We hebben ons dus maar van onze jongste kant laten zien. En met Lego kan je op alle leeftijden spelen.

Toen ik terug op de bus stapte, viel het me op hoe normaal ik dit allemaal begon te vinden. Drie uur bussen van Härnösand naar Umeå, het was niet spectaculairder dan bus 307 van Leuven naar Westerlo. Geen onbekende vertes meer - Umeå is gekend terrein; geen onbekende wegen - ik doe het traject al voor de derde keer; geen emotioneel afscheid - we weten dat we elkaar binnenkort weer eens opzoeken. En in het algemeen begint heimwee als dusdanig plaats te maken voor een heel geruststellend besef, genre "ik zit hier en 't is hier goed en thuis is daar en daar is het ook goed". Misschien moet ik nu bang worden: wordt het dan allemaal banaal? Moehahaha, zo ver gaan we het niet laten komen!

(het zou alleen wel kunnen dat ik geen nederlands meer spreek tegen dat ik terugkom. ge moest eens weten hoe vaak ik tijdens het schrijven van dit bericht in het engels wou beginnen, ni normaal...)

Kerstmis

Omdat ik al de hele dag binnenzat, ben ik net een kleine herfstwandeling gaan maken. Op weg naar huis passeerde ik langs de gloednieuwe bushalte, en zag op de gisteren gehangen digitale klok de oranje cijfers duidelijk afsteken: 18.38. Het is net half zeven gepasseerd en bijna volledig donker. Ålidhem is sprookjesachtig, vol lichtjes. Een koude wind giert dwars door m'n trui, ik ben blij dat ik mijn sjaal heb omgedaan. Hoog boven mij klingelen belletjes, en een rendier met een rode neus trekt goed- en warmgemutst een slee door de lucht. Een Zweeds jongetje ontdekt dat zijn vriendjes toch niet op het pleintje zijn, en fietst snel verder. De man in de slee strooit sneeuwvlokken, en ik draag plotseling een muts en mijn winterjas en ploeter door een metersdik wit tapijt.

Vijf van de tien lesweken zijn intussen al voorbij, dus is het tijd voor een tussentijdse balans. Negatief: sommige vakken (theorie, notenleer, koorleiding) zijn echt te gemakkelijk en daardoor nogal saai. Neutraal: ik bevind me in een lerarenopleiding, en de muzikale uitdaging is meestal niet zo groot, wat trouwens ook voor de werkdruk in het algemeen geldt. Dat klinkt negatief, maar het is ook een gelegenheid om eens in alle rust en grondig te kunnen werken, wat op het Lemmens niet altijd (nooit) het geval is. Positief: op die enkele lessen na is het echt plezant, we komen met andere muziek en andere instrumenten in contact, veel improvisatie, veel praten over en focussen op lesgeven, enthousiaste en toffe klasgenoten, en enthousiaste en rare leraars. Ik heb veel plezier met gitaar oefenen, hoewel het resultaat euh... nog onderweg is, het moet van nogal ver komen denk ik.

Eindresultaat: Umeå = tot nu toe zeer geslaagd! Maar toen ik deze week van Umeå Universitet een mail kreeg waarin werd uitgelegd hoe we hier ook het volgende semester konden blijven, had ik toch iets van: neen, danku. De mensen in de klas en mijn andere vrienden hier zijn geweldig, ik ga hier nog vanalles doen en wil bijlange nog niet weg. Maar ik zie me deze richting niet langer dan één semester studeren, hoe goed ik me nu ook amuseer. Misschien moet ik dat laatste hier zo niet schrijven, want zelfs als ik het zelf nog eens doorlees klinkt dat precies een beetje negatief. Maar zo bedoel ik het helemaal niet. Het is gewoon een vaststelling, die me ondertussen geenszins verhindert mijn opleiding erg fijn te vinden. En ze zal me al helemaal niet beletten het de komende drie maanden even goed te hebben als de twee voorbije.

Wat me aan mijn wandeling doet denken, en de digitale klok. Tijd, dat bestaat niet. Tegen dat hij er is, is hij al voorbij. Zeker in Zweden.