Chick Corea

Umeå mag dan een boerengat in het nooren van Zweden zijn, het heeft wel een wereldberoemd jazzfestival, dat er elk jaar in slaagt enkele grote namen helemaal tot hier te krijgen. Dit jaar was niemand minder dan Chick Corea. Dé Chick Corea, van de Children's Songs, de sprekende fusionjazz en de mozartconcerti. De man van de enorme foto's die nu al zo lang in de stad en op internet circuleren, de man die steeds in zijn innemende glimlach is gehuld. Vanavond speelde hij in de grote zaal van Folkets Hus, uiteraard volledig uitverkocht, voor zo'n 2000 mensen - en ik was er één van.

Als hij opkomt, verschijnt weer zijn brede glimlach, en net als uiterlijk is Chick Corea ook muzikaal de absolute minzaamheid. Zijn pianospel blijft perfect binnen de dynamische contouren, en is niets anders dan een perfect, wondermooi gesprek met zijn muzikanten. Geen noot te veel, geen noot te weinig, en de sax moet maar twee noten spelen of hij heeft op de piano al een harmonieus antwoord klaar, improviseert alsof hij componeert, componeert alsof de perfectie bestáát, en hij ze enkel maar hoeft uit te voeren.

Na twee uur spelen laat de Trondheim Bigband zijn laatste noten schallen, en samen met hun solist nemen ze ons applaus dankbaar in ontvangst. Terwijl hij rustig het podium afwandelt, deelt hij zijn bloemen uit aan het publiek, zoals het een echte gentleman betaamt. Voor hij in de coulissen verdwijnt, draait hij zich nog even om, kijkt me aan, en knipoogt. Ik knipoog instemmend terug. Goed gedaan, Chick.