Kerstmis

Omdat ik al de hele dag binnenzat, ben ik net een kleine herfstwandeling gaan maken. Op weg naar huis passeerde ik langs de gloednieuwe bushalte, en zag op de gisteren gehangen digitale klok de oranje cijfers duidelijk afsteken: 18.38. Het is net half zeven gepasseerd en bijna volledig donker. Ålidhem is sprookjesachtig, vol lichtjes. Een koude wind giert dwars door m'n trui, ik ben blij dat ik mijn sjaal heb omgedaan. Hoog boven mij klingelen belletjes, en een rendier met een rode neus trekt goed- en warmgemutst een slee door de lucht. Een Zweeds jongetje ontdekt dat zijn vriendjes toch niet op het pleintje zijn, en fietst snel verder. De man in de slee strooit sneeuwvlokken, en ik draag plotseling een muts en mijn winterjas en ploeter door een metersdik wit tapijt.

Vijf van de tien lesweken zijn intussen al voorbij, dus is het tijd voor een tussentijdse balans. Negatief: sommige vakken (theorie, notenleer, koorleiding) zijn echt te gemakkelijk en daardoor nogal saai. Neutraal: ik bevind me in een lerarenopleiding, en de muzikale uitdaging is meestal niet zo groot, wat trouwens ook voor de werkdruk in het algemeen geldt. Dat klinkt negatief, maar het is ook een gelegenheid om eens in alle rust en grondig te kunnen werken, wat op het Lemmens niet altijd (nooit) het geval is. Positief: op die enkele lessen na is het echt plezant, we komen met andere muziek en andere instrumenten in contact, veel improvisatie, veel praten over en focussen op lesgeven, enthousiaste en toffe klasgenoten, en enthousiaste en rare leraars. Ik heb veel plezier met gitaar oefenen, hoewel het resultaat euh... nog onderweg is, het moet van nogal ver komen denk ik.

Eindresultaat: Umeå = tot nu toe zeer geslaagd! Maar toen ik deze week van Umeå Universitet een mail kreeg waarin werd uitgelegd hoe we hier ook het volgende semester konden blijven, had ik toch iets van: neen, danku. De mensen in de klas en mijn andere vrienden hier zijn geweldig, ik ga hier nog vanalles doen en wil bijlange nog niet weg. Maar ik zie me deze richting niet langer dan één semester studeren, hoe goed ik me nu ook amuseer. Misschien moet ik dat laatste hier zo niet schrijven, want zelfs als ik het zelf nog eens doorlees klinkt dat precies een beetje negatief. Maar zo bedoel ik het helemaal niet. Het is gewoon een vaststelling, die me ondertussen geenszins verhindert mijn opleiding erg fijn te vinden. En ze zal me al helemaal niet beletten het de komende drie maanden even goed te hebben als de twee voorbije.

Wat me aan mijn wandeling doet denken, en de digitale klok. Tijd, dat bestaat niet. Tegen dat hij er is, is hij al voorbij. Zeker in Zweden.