Zo, dat was het dan. De afgelopen dagen werd ik regelmatig gevraagd of ik het niet jammer vond om te vertrekken, en alles en iedereen hier achter te laten. Dat dat nog wel meeviel, antwoordde ik dan, maar sinds gisterenavond knaagt het toch een beetje. En nu ik hier in de luchthaven zit, en voor de laatste keer buiten kan kijken naar die open, besneeuwde omgeving, tja...
De laatste dagen zijn nog erg fijn geweest. We moesten nog enkele keren op school zijn, en 's avonds was er altijd wel ergens een feestje of wat anders te doen. Grootste troost bij het vertrek is dat bijna iedereen vertrekt. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, zoals dat dan heet. Veel mensen zie je nooit meer terug, dat staat wel vast, maar eigenlijk geldt in deze tijd meer dan ooit: "afscheid nemen bestaat niet". Er zijn altijd vliegtuigen en er is Facebook om toch een beetje contact te houden. Waarom elkaar niet in de zomer nog eens opzoeken?
Op het einde wil je ergens een soort samenvatting of eindverslag maken, maar de waarheid is dat ik op dit moment het geheel erg moeilijk onder ogen kan zien. Er is zoveel gebeurd! In mij ontwaakt een soort angst voor de vraag "Hoe was't?", want wat moet je daar na vijf maanden nu eigenlijk op zeggen? Sorry als ik eerst met "Goed." antwoord, ik denk dat alles nog wat op zijn plaats moet vallen. Blijf zeker doorvragen, want ik heb eigenlijk best wel wat te vertellen, en ik sta te popelen om dat face tot face met jullie te doen.
Ik denk dat deze blog uiteindelijk een vrij getrouw verslag van mijn reis is geworden. Ik heb de belangrijkste dingen rondom mij verteld, en er af en toe bij gezet hoe het met mij ging, en hoe ik de dingen zag. Het is voor mij heel fijn geweest te weten dat deze kleine berichtjes zo gretig gelezen werden, en ik heb ze steeds met veel plezier geschreven. Ik hoop dat jullie ze met evenveel plezier gelezen hebben.
Goeie boeken hebben altijd van die eindes die in je hele lichaam doordringen en je ook na het dichtslaan in hun ban houden. Maar ik denk niet dat het verhaal hier eindigt. We schrijven samen verder :).
Thomas
Umea City Airport, 8.47u
14 jan 2011
12 jan 2011
6 jan 2011
Terug naar afzender
Net zoals je op reis steeds meer thuiskomt, is thuiskomen altijd een beetje een reis. Is het eten al klaar? Zou onze pa ondertussen het gras al gemaaid hebben? Dat vraag ik me wel eens af als ik op mijn fiets van de bakker terugkom. Na vijf maanden neemt die nieuwsgierigheid blijkbaar iets grotere proporties aan. Ik betrap mezelf erop dat ik mijn thuiskomst al een beetje psychologisch aan het voorbereiden ben. Foto's van de katten bekijken, nog eens naar de site van het Lemmens surfen en al terug een keer met mensen in België afspreken. Toch wil ik hier niet speciaal meteen weg, het is meer een "de tijd is aangebroken om"-gevoel.
't Is niet echt cool natuurlijk. Al vijf maanden lang schep ik op over mijn fantastisch verblijf en hoe snel de tijd gaat en nu ga ik plots beginnen uitkijken naar mijn terugkeer. Inconsequent tot en met. Jullie held, waarvan jullie nu al vijf maanden de spannende, halsbrekende, avonturen volgen, verloochent zijn missie en keert met hangende pootjes naar huis terug. Op het einde van een album van de Rode Ridder stopt Johan bij zijn hut, gaat comfortabel in de zetel liggen en kijkt tv met een zak chips.
Maar wat Johan en ik niet weten, is of er een zeemonster onder de zetel ligt, dat hem elk moment kan verslinden? Of misschien zit er een Zwarte Ridder in de kast? Johan is natuurlijk een koene middeleeuwse held en trekt zich dat allemaal niet aan, maar ik, sja, ik ben zo stoer niet. Eerlijk? Naar huis komen vind ik best spannend.
Een van mijn eerste opdrachten wordt waarschijnlijk het kopen van een nieuw fototoestel, want dat van mij is onvindbaar. Ik gok dat het tijdens onze trip naar Kiruna uit mijn zak is gevallen. Geen foto's van Lappland dus...
De laatste dagen is het erg rustig: het is nog altijd kerstvakantie en voor onze laatste lessen is het wachten tot volgende week. Omdat enkele vrienden ski's hadden gehuurd en hier pistes zat zijn, zijn we ook twee keer gaan langlaufen. Verder lees ik in het "Handboek kwalitatieve onderzoeksmethoden" (een echte kuchkuch pageturner), en ga ik op school wat muziek spelen. Het begin van 2011 vierden we in het park achter het oude stadhuis, waar er vuurwerk werd afgeschoten. Aan goede voornemens doe ik niet mee, maar ik besloot wél dat 2011 een topjaar wordt. Who's in?
Gelukkig nieuwjaar en tot binnenkort!
Thomas
't Is niet echt cool natuurlijk. Al vijf maanden lang schep ik op over mijn fantastisch verblijf en hoe snel de tijd gaat en nu ga ik plots beginnen uitkijken naar mijn terugkeer. Inconsequent tot en met. Jullie held, waarvan jullie nu al vijf maanden de spannende, halsbrekende, avonturen volgen, verloochent zijn missie en keert met hangende pootjes naar huis terug. Op het einde van een album van de Rode Ridder stopt Johan bij zijn hut, gaat comfortabel in de zetel liggen en kijkt tv met een zak chips.
Maar wat Johan en ik niet weten, is of er een zeemonster onder de zetel ligt, dat hem elk moment kan verslinden? Of misschien zit er een Zwarte Ridder in de kast? Johan is natuurlijk een koene middeleeuwse held en trekt zich dat allemaal niet aan, maar ik, sja, ik ben zo stoer niet. Eerlijk? Naar huis komen vind ik best spannend.
Een van mijn eerste opdrachten wordt waarschijnlijk het kopen van een nieuw fototoestel, want dat van mij is onvindbaar. Ik gok dat het tijdens onze trip naar Kiruna uit mijn zak is gevallen. Geen foto's van Lappland dus...
De laatste dagen is het erg rustig: het is nog altijd kerstvakantie en voor onze laatste lessen is het wachten tot volgende week. Omdat enkele vrienden ski's hadden gehuurd en hier pistes zat zijn, zijn we ook twee keer gaan langlaufen. Verder lees ik in het "Handboek kwalitatieve onderzoeksmethoden" (een echte kuchkuch pageturner), en ga ik op school wat muziek spelen. Het begin van 2011 vierden we in het park achter het oude stadhuis, waar er vuurwerk werd afgeschoten. Aan goede voornemens doe ik niet mee, maar ik besloot wél dat 2011 een topjaar wordt. Who's in?
Gelukkig nieuwjaar en tot binnenkort!
Thomas
28 dec 2010
Mijn Zweedse Kerstmis
Op Kerstmis wil je thuis zijn. Da's ook de reden dat Umeå bijna helemaal is leeggelopen: Zwitser of Zweed, de meesten hebben hun familie het hele semester niet gezien - de afstanden in Zweden zijn nu eenmaal te groot om elk weekend op en af te gaan - en brengen Kerstmis met hen door. Ook ik heb ergens in mijn kleine teen wel een paar vezels die naar huis willen wandelen en bij moemoe gaan eten. Maar!
Kerstavond vieren we met de Belgen, die door een onwaarschijnlijk toeval allemaal besloten hebben in Umeå te blijven (vieren jullie dat eigenlijk in België, Kerstmis?). Er komen ook nog enkele andere mensen, want kerstavond kan je toch niemand alleen laten vieren. Met vereende krachten maken we een heerlijk kerstdiner, met focus op desserts (pièce de résistance: vijf kilo fruitsla). Ook cadeaus mochten niet ontbreken, en dus ben ik nu de trotse eigenaar van vaste én vloeibare Rock 'N' Roll Zeep, met dank aan Baukje. Zingen onder de douche wordt nu echt wel een must.
En dan nu: waar kan je Kerstmis beter vieren dan in het land van de kerstman zelf? We vertrokken dus klokslag middernacht met de auto naar Kiruna in Lappland. Negen uur lang reden we over besneeuwde wegen noordwaarts, een lange trip, maar het werd dan ook een kerstweekend om nooit te vergeten. En ik zal maar eens beginnen te vertellen waarom.
Ten eerste: we hebben rendieren gezien en zelfs aangeraakt. De meeste Zweden vinden rendieren dom, omdat ze altijd over de wegen lopen en nooit uit de weg willen gaan, maar wij vinden ze geweldig. Ze zijn niet zo schuw en vrij zachtaardig, je moet alleen oppassen dat je niet in hun gewei terechtkomt. Veel schuwer en pakken groter zijn de droom van elke reiziger in Zweden, de elanden. En guess what: die hebben we natuurlijk ook gezien! We kwamen er twee tegen onderweg naar een kennel met husky's, de prachtige sleehonden met hun felblauwe ogen.
Eveneens op het programma: het fameuze IJshotel in Jukkasjärvi. Dat dorpje heeft zo'n rare naam omdat Lappland het land is van de Sami (zeg nooit: Lappen), die hun eigen taal hebben, een verre verwant van het Fins. Op Wikipedia lees je dat de temperatuur in het IJshotel rond de -5°C is, maar daar mag je er gerust een twintigtal afdoen. Ons bezoek was dus van korte duur, maar het IJshotel is hoe dan ook een must als je Lappland bezoekt. Er is een grote inkomhal, een bar, een kapel, een heleboel kamers, en ook een twintigtal suites rond allerlei thema's, vol ijssculpturen tot op het plafond toe. In april smelt alles weer weg, en in oktober beginnen ze dan opnieuw aan editie 21. Knettergek.
Terwijl de anderen gingen hondesleeën bezochten wij de prachtige houten kerk van Kiruna, waar vooraan zowaar een vleugelpiano van Steinway & Sons stond, ik denk dat de Zweedse Kerk echt geld te veel heeft. Ook brachten we een speedbezoek aan het Samimuseum, want dat is een openluchtmuseum en het was zo'n min twintig buiten. Verder maakten we een trip van Kiruna naar Abisko, door een adembenemend berglandschap, waar we een wandeling maakten over een enorm, bevroren meer. De stilte en schoonheid van die ijsvlakte waren minstens even mooi als het IJshotel, zoveel grootser en zoveel échter.
25 december 2010, zo rond tien uur 's avonds. We nemen de auto naar de skipiste van Kiruna en parkeren ons op een stil en donker plekje. Een flinke tijd kijken we hoopvol naar de sterrenhemel, de sterrenbeelden duidelijker dan ooit, de hemel slechts sporadisch door een klein wolkje bedekt. En dan roept iemand: "Kijk, een noorderlicht!". We draaien ons om en zien een groene verticale lichtstreep, die zich openvouwt tot een groene wolk. Rechts duikt een tweede op, en een derde. Onze camera's zien niets meer dan een paar miljoen pikzwarte pixels, alsof de natuur ons wil dwingen dit wonderlijke lichtspektakel vooral zelf te onthouden. Een half uur later is hemel voor de helft met dit groene licht bedekt, en vijf minuten nadien is het helemaal weggeëbt. We rijden naar de jeugdherberg voor onze eerste nachtrust in veertig uur tijd.
Dan is het kerstmis, dan is het feest
Er is al lang geen witte kerstmis meer geweest
Er hangen slingers in onze boom
Een witte kerst is waar ik van droom
Kerstavond vieren we met de Belgen, die door een onwaarschijnlijk toeval allemaal besloten hebben in Umeå te blijven (vieren jullie dat eigenlijk in België, Kerstmis?). Er komen ook nog enkele andere mensen, want kerstavond kan je toch niemand alleen laten vieren. Met vereende krachten maken we een heerlijk kerstdiner, met focus op desserts (pièce de résistance: vijf kilo fruitsla). Ook cadeaus mochten niet ontbreken, en dus ben ik nu de trotse eigenaar van vaste én vloeibare Rock 'N' Roll Zeep, met dank aan Baukje. Zingen onder de douche wordt nu echt wel een must.
En dan nu: waar kan je Kerstmis beter vieren dan in het land van de kerstman zelf? We vertrokken dus klokslag middernacht met de auto naar Kiruna in Lappland. Negen uur lang reden we over besneeuwde wegen noordwaarts, een lange trip, maar het werd dan ook een kerstweekend om nooit te vergeten. En ik zal maar eens beginnen te vertellen waarom.
Ten eerste: we hebben rendieren gezien en zelfs aangeraakt. De meeste Zweden vinden rendieren dom, omdat ze altijd over de wegen lopen en nooit uit de weg willen gaan, maar wij vinden ze geweldig. Ze zijn niet zo schuw en vrij zachtaardig, je moet alleen oppassen dat je niet in hun gewei terechtkomt. Veel schuwer en pakken groter zijn de droom van elke reiziger in Zweden, de elanden. En guess what: die hebben we natuurlijk ook gezien! We kwamen er twee tegen onderweg naar een kennel met husky's, de prachtige sleehonden met hun felblauwe ogen.
Eveneens op het programma: het fameuze IJshotel in Jukkasjärvi. Dat dorpje heeft zo'n rare naam omdat Lappland het land is van de Sami (zeg nooit: Lappen), die hun eigen taal hebben, een verre verwant van het Fins. Op Wikipedia lees je dat de temperatuur in het IJshotel rond de -5°C is, maar daar mag je er gerust een twintigtal afdoen. Ons bezoek was dus van korte duur, maar het IJshotel is hoe dan ook een must als je Lappland bezoekt. Er is een grote inkomhal, een bar, een kapel, een heleboel kamers, en ook een twintigtal suites rond allerlei thema's, vol ijssculpturen tot op het plafond toe. In april smelt alles weer weg, en in oktober beginnen ze dan opnieuw aan editie 21. Knettergek.
Terwijl de anderen gingen hondesleeën bezochten wij de prachtige houten kerk van Kiruna, waar vooraan zowaar een vleugelpiano van Steinway & Sons stond, ik denk dat de Zweedse Kerk echt geld te veel heeft. Ook brachten we een speedbezoek aan het Samimuseum, want dat is een openluchtmuseum en het was zo'n min twintig buiten. Verder maakten we een trip van Kiruna naar Abisko, door een adembenemend berglandschap, waar we een wandeling maakten over een enorm, bevroren meer. De stilte en schoonheid van die ijsvlakte waren minstens even mooi als het IJshotel, zoveel grootser en zoveel échter.
25 december 2010, zo rond tien uur 's avonds. We nemen de auto naar de skipiste van Kiruna en parkeren ons op een stil en donker plekje. Een flinke tijd kijken we hoopvol naar de sterrenhemel, de sterrenbeelden duidelijker dan ooit, de hemel slechts sporadisch door een klein wolkje bedekt. En dan roept iemand: "Kijk, een noorderlicht!". We draaien ons om en zien een groene verticale lichtstreep, die zich openvouwt tot een groene wolk. Rechts duikt een tweede op, en een derde. Onze camera's zien niets meer dan een paar miljoen pikzwarte pixels, alsof de natuur ons wil dwingen dit wonderlijke lichtspektakel vooral zelf te onthouden. Een half uur later is hemel voor de helft met dit groene licht bedekt, en vijf minuten nadien is het helemaal weggeëbt. We rijden naar de jeugdherberg voor onze eerste nachtrust in veertig uur tijd.
Dan is het kerstmis, dan is het feest
Er is al lang geen witte kerstmis meer geweest
Er hangen slingers in onze boom
Een witte kerst is waar ik van droom
18 dec 2010
Stockholm - Riga (2)
Eerste deel: http://thomasgeudens.blogspot.com/2010/12/stockholm-riga.html
Foto's: http://www.facebook.com/album.php?aid=2095740&id=1095260922&l=80ae204954
Zaterdag 11 december
Dit weekend worden veel vluchten omgeleid, omdat het weer in Riga te slecht is. Wij hebben geluk en stappen met weliswaar een uur vertraging gewoon op Riga Airport uit het vliegtuig. Wij? Een bont gezelschap uit Umeå, bestaande uit 4 Belgen, 2 Duitsers, 2 Turken, een Pool, een Zwitser en een Italiaan. We logeren in de Friendly Fun Frank's Jeugdherberg, waarover ik vorige keer al vertelde. Er zijn bijna geen vrouwelijke gasten in de herberg, en achter de toog pronken vier enorme ijskasten, tot de laatste centimeter met bier gevuld. Frank krijgen we niet te zien, maar Jeremy maakt ons wegwijs en stelt ons het aanbod van de herberg voor: elke avond een pub tour, mogelijkheid tot bobsleeën en shooting with real guns. Bij dat laatste kon ik mijn lach toch even niet meer inhouden. In elk geval: we waren onder meer naar Riga gekomen om nog eens relatief goedkoop te kunnen feesten (Zweden: één pint van 33cl = gemiddeld vijf euro of meer), en dat hebben we 's avonds dan ook gedaan, met dank aan de pub tour.
Zondag 12 december
Op een niet al te vroeg uur zijn we zaterdag nog net op tijd wakker voor de historische stadswandeling. Onze gids sprak uitstekend Engels en had best wat te vertellen. Riga is een vrij klein, gezellig stadje, goedkoop met Ryanair te bereiken en dus steeds populairder bij toeristen. Er is een voortdurende mengeling van de Letse, Russische en Westerse cultuur. Die laatste heeft een onmiskenbaar lichtbaken in het centrum van de stad geplaatst: rond een uur of vijf nemen we ons ontbijt in McDonalds, onze grootste steun en toeverlaat in deze stad met vreemde munten en een onbegrijpelijke taal. Maar voor de komende tien jaar heb ik er nu toch echt wel genoeg van. Mijn koninkrijk voor een wortel! En nog wat anders, bedenk ik me plots: Turken. In België luidruchtige immigranten met hun andere godsdienst waar je bijna niks van weet en nog minder van begrijpt. In Riga twee vrienden waarmee je 's avonds uitgaat en 's zondags zit te ontbijten in McDonald's. Tot zover het nut van vooroordelen.
Maandag 13 december
Een ontbijt op een fatsoenlijk uur, met een heerlijke omelet en een hele pot thee. Op zich niks spectaculairs, maar deze maandag heb ik er zo van genoten dat ik dat toch even kwijt moest. Achteraf bekeken we de skyline van Riga vanop de 26e verdieping van een hotel midden in de stad, en repten we ons naar het vliegveld. Bus en trein brachten ons naar Stockholm, en daar namen we de nachttrein naar het noorden. Wouter en ik zaten in een compartiment met twee Duitse studenten die ook nog in Umeå hadden gestudeerd en een Zweedse studente. We hadden een erg gezellige avond en speelden presidenten met een combinatie van Duitse, Zweedse en Vlaamse regels. Erasmus in microformaat: je ontmoet volslagen vreemden, bent na een halfuurtje al samen aan het kaarten en tien uur later vertrek je terwijl de anderen slapen, en zie je elkaar nooit meer terug.
Dinsdag 14 december
Twee uur vertraging door de sneeuw, maar dat is een beetje standaard in deze tijd van het jaar. En zo bevind ik mij om 08.13h weer in Umeå, exact een week en drie minuten nadat ik er vertrokken ben. Buitentemperatuur: een dikke -20°C. Welkom thuis.
Foto's: http://www.facebook.com/album.php?aid=2095740&id=1095260922&l=80ae204954
Zaterdag 11 decemberDit weekend worden veel vluchten omgeleid, omdat het weer in Riga te slecht is. Wij hebben geluk en stappen met weliswaar een uur vertraging gewoon op Riga Airport uit het vliegtuig. Wij? Een bont gezelschap uit Umeå, bestaande uit 4 Belgen, 2 Duitsers, 2 Turken, een Pool, een Zwitser en een Italiaan. We logeren in de Friendly Fun Frank's Jeugdherberg, waarover ik vorige keer al vertelde. Er zijn bijna geen vrouwelijke gasten in de herberg, en achter de toog pronken vier enorme ijskasten, tot de laatste centimeter met bier gevuld. Frank krijgen we niet te zien, maar Jeremy maakt ons wegwijs en stelt ons het aanbod van de herberg voor: elke avond een pub tour, mogelijkheid tot bobsleeën en shooting with real guns. Bij dat laatste kon ik mijn lach toch even niet meer inhouden. In elk geval: we waren onder meer naar Riga gekomen om nog eens relatief goedkoop te kunnen feesten (Zweden: één pint van 33cl = gemiddeld vijf euro of meer), en dat hebben we 's avonds dan ook gedaan, met dank aan de pub tour.
Zondag 12 december
 |
| Russisch-Orthodoxe ker |
Maandag 13 decemberEen ontbijt op een fatsoenlijk uur, met een heerlijke omelet en een hele pot thee. Op zich niks spectaculairs, maar deze maandag heb ik er zo van genoten dat ik dat toch even kwijt moest. Achteraf bekeken we de skyline van Riga vanop de 26e verdieping van een hotel midden in de stad, en repten we ons naar het vliegveld. Bus en trein brachten ons naar Stockholm, en daar namen we de nachttrein naar het noorden. Wouter en ik zaten in een compartiment met twee Duitse studenten die ook nog in Umeå hadden gestudeerd en een Zweedse studente. We hadden een erg gezellige avond en speelden presidenten met een combinatie van Duitse, Zweedse en Vlaamse regels. Erasmus in microformaat: je ontmoet volslagen vreemden, bent na een halfuurtje al samen aan het kaarten en tien uur later vertrek je terwijl de anderen slapen, en zie je elkaar nooit meer terug.
Dinsdag 14 december
Twee uur vertraging door de sneeuw, maar dat is een beetje standaard in deze tijd van het jaar. En zo bevind ik mij om 08.13h weer in Umeå, exact een week en drie minuten nadat ik er vertrokken ben. Buitentemperatuur: een dikke -20°C. Welkom thuis.
Abonneren op:
Posts (Atom)