I'm Dreaming Of A White Christmas

Vanmorgen had onze keuken een transformatie ondergaan: de witte ikeameubelen waren plots opgefleurd met slingers en kaarsen. Op de tafel stonden pepperkaka, op elke kast hing een adventskalender, en op de kast van Maria en Paco hingen er twee. Hier was een heel goed geïnformeerde kerstman aan het werk geweest. Het bleek Lars te zijn, één van de Zweden hier op kot. De eerste adventszondag wordt hier vrij enthousiast gevierd. Alle Zweden eten dan pepperkaka (dunne, harde peperkoekjes) en drinken julmust (iets tussen cola en hoestsiroop). Tot dit weekend was er in heel Umeå geen enkel kerstlichtje te vinden, nu haalt iedereen tegelijk de versiering boven en kan het aftellen naar Kerstmis pas echt beginnen.

Op vrijdag ben ik de stadskerk naar het kerstconcert van één van de twee universiteitskoren ("niet het beste, wel het plezantste") geweest. Zowat alle Zweedse en Engelse kerstliederen moesten er vierstemmig aan geloven. Aangevuld met het Duitse kerstkoor, dat een very good job aan het doen is (en zich aan één strofe van De herderkens lagen bij nachte wijdt), de lessen die ik volg en geef op school, die vooral uit kerstliedjes zingen bestaan, en de 25 cm sneeuw buiten, is in de kerstsfeer komen dus niet echt een probleem. Oh ja, de temperatuur vandaag. Min twaalf. Hmm ja, het is... koud, toch wel. Umeälven, de grote rivier die door Umeå naar zee stroomt (stroomde dus), is dichtgevroren. Een woord dat hier dagelijks valt, is winterslaap. Voor enkele maanden ingraven in een warm hol onder de grond wordt meer en meer een optie. Stuur post dus voortaan naar:

Thomas Geudens
Warm hol
907 31 Umeå (verdieping min één)

Maar er wordt niet alleen naar Kerstmis afgeteld. Voor velen hier zit hun Erasmus er bijna op. Alle terugvluchten zijn al lang geboekt en zo stilaan beginnen mensen ook effectief te vertrekken. Het wordt eindig. Er wordt al eens wat meer over thuis gepraat en niet altijd zo schamper als in het begin. Ik kan maar beter toegeven dat ik sommige mensen af en toe mis. En het heeft toch ook iets, al die bekende dingen thuis waarmee je altijd zoveel plezier hebt gehad. Ik kreeg twee weken geleden een pakket aan met twee stripverhalen en een Humo. Een stom boekje van dik twee euro, maar ik was daar echt blij mee. Het geluk zit 'm in kleine dingen, da's geen nieuws, maar het is fijn het steeds opnieuw te kunnen ontdekken.

Onze kerstkeuken

Als sneeuw voor de zon

Goed, een blogbericht. Ik ben eigenlijk vrij moe. De Zweedse zon heeft steeds meer last van haar minderwaardigheidscomplex en komt nog nauwelijks boven de horizon uit. De pinguins hebben nu veel licht, dat is wel een troostende gedachte. Al vraag ik me af waar ze vandaan komt. Maar we dwalen af, jullie lezen deze blog echt niet om verhalen over pinguins te horen. Jullie lezen deze blog om verhalen over Thomas te horen. Ik vind dat echt wel fijn, dat deze schrijfkruimels zo goed gevolgd worden. Het maakt dat ik mij met veel plezier, en soms zelfs met een beetje podiumangst zo om de week aan het schrijven zet. Ik vertel jullie uiteraard niet alles. Soms hou ik al eens iets negatiefs achter, gewoon omdat het fijner is leuke dingen te vertellen, maar nu ik daar zo over denk kan ik me niet echt iets herinneren dat ik bewust heb verzwegen. Ik probeer ook om mijn talrijke gedachten aan pinguins niet tot in mijn blog te laten doorsijpelen. Dat levert toch maar bizarre alinea's op.

Ik zag eergisteren beelden uit België, en kreeg echt het gevoel dat dat een mediterraan land was. Je moet weten, ik kijk hier al twee weken tegen 15cm sneeuw aan, en voor volgende week voorspellen ze hier temperaturen tot -20°C, ook overdag (allee ja, "dag"). Gisteren reed ik met de fiets door iets van een min dertien, en dat deed eigenlijk gewoon pijn. Als het nog kouder wordt, word ik voetganger, zeker weten. Langs de andere kant ging ik vandaag boodschappen doen in min vijf, en omdat het zo warm was deed ik alleen een dunne trui overaan. Het moet zijn dat het toch begint te
wennen.

De stage is super, maar ook vermoeiend, omdat we zo vroeg beginnen, en ik nog altijd twee keer per week naar de taalcursus ga tot zeven uur 's avonds. Als lärarekandidat leer ik vanalles bij, en elke dag smelt er zelfs bij deze temperaturen een dik pak idealisme als sneeuw voor de zon. Ik snap niet dat ze ons op het Lemmens niet eerder stage hebben laten doen, dan hadden we tenminste geweten waar we over praatten terwijl we wilde plannen maakten om het muziekonderwijs eens serieus te verbeteren. De realiteit is ontnuchterend.

Wie zondag ook nuchter moest blijven was Luke de kotkat, want gisteren werd hij gekastreerd. Hij heeft de hele avond lopen waggelen, maar was vandaag alweer zijn aanhankelijke zelf.

Nog even over die pinguins. Ik weet niet of ik hier veranderd ben. Voor ik naar Zweden kwam zou ik zoiets over die pinguins zeker geschreven hebben, maar de Nieuwe Thomas vindt het eigenlijk een beetje kinderachtig. Lees nu die zin nog eens opnieuw. De Oude Thomas, de Nieuwe Thomas, klinkt raar eh, nogal stom zelfs. In het begin had ik het gevoel dat ik misschien veranderd was, maar ondertussen is dat veel minder. Zoals iemand mij gisteren zei: misschien is dat omdat de verandering al in u zit. Ik weet dat niet. Ik vind dat ook niet zo'n nuttig idee. Als ik iets geleerd heb, is dat misschien wel dat, hoe vreemd en anders de omgeving ook is, je toch altijd dezelfde blijft; en dat is een erg geruststellende gedachte. En dat je ook steeds jezelf móét blijven, da's dan deel twee van de les. Wat ik niet weet, is of pinguins al dan niet in dit plaatje thuishoren. Zijn pinguins echt een deel van mijn persoonlijkheid, en moet ik deze serieuze gedachten nu echt zo kinderachtig verbergen in belachelijke praat over pinguins? Zo stellen Antarctische vogelsoorten een mens steeds opnieuw voor raadsels, naast eieren leggen hun voornaamste bezigheid.

Thomas

Terugvlucht

Zoals beloofd is hier de datum van mijn terugvlucht: ik vlieg van Umeå over Stockholm naar Brussel op vrijdag 14 januari, dag op dag twee maanden van vandaag.
Voorlopige plannen:
- Iedereen terugzien die ik nu al drie maanden af en toe toch wel mis
- Opnieuw echte Belgische frieten eten
- Het drinken van echt Belgisch bier

Winter

Wit. En misschien een beetje rood, de typische dieprode kleur van de Zweedse huizen, maar vooral wit, zo'n 15 centimeter intussen. Sneeuwruimers reden de afgelopen dagen af en aan om wegen en fietspaden vrij te houden, langs alle wegen liggen kleine muurtjes sneeuw in een perfecte straciatella van wit en vuilbruin. Strooien is in Zweden geen optie, want dan zouden ze gedurende een half jaar elke dag tonnen zout op de weg moeten kappen. De meeste wegen zijn daardoor nog steeds bedekt met enkele centimeters sneeuw, die door de permanente vriestemperaturen echter poederdroog en dus helemaal niet glad is. Een blik op de weersvoorspelling levert koude rillingen op: de maxima (!) schommelen de volgende dagen tussen -2 en -11°C. Ik denk niet dat de sneeuw dit jaar nog gaat smelten.

Het verschil tussen maxima en minima wordt met de dag meer verwaarloosbaar, omdat de dagen zo kort zijn. Rond drie uur in de namiddag kan je stellen dat het zo stilaan donker is. Het levert mij soms het gevoel op van een dubbele dag: eentje voor, en eentje na zonsondergang. Het komt er misschien op aan om ervoor te zorgen dat je in de namiddag druk bezig bent en probeert niet overvallen te worden door het lome avondgevoel.

Mijn eerste stageweek zit erop! Ik heb deze week 19 lessen gevolgd, voor kinderen van 7 tot 15 jaar. Met de meeste spreek ik Zweeds, en dat lukt eigenlijk vrij goed. Het moeilijkst zijn de allerjongsten, zij spreken echt geen Engels, en met mijn hakkelend Zweeds is het soms lastig om met hen te communiceren. Da's dus de uitdaging voor volgende week, om ook die lessen met een goed gevoel te verlaten. Voor de rest is de school de perfecte plaats om mijn Zweeds te oefenen, kinderen maken er helemaal niets uit dat je fouten maakt, en ze zijn goed te verstaan omdat ze al die moeilijke woorden die ik niet ken, zelf ook nog niet kennen.

Ik moet zeggen: het is wel erg vermoeiend, dat had ik toch wat onderschat. Ik moet regelmatig om zes uur of half zeven opstaan en ben dan in de school van acht tot twee, soms tot vier uur. Zeker op maandag en woensdag, wanneer ik achteraf nog taalcursus heb, zijn het echt wel lange dagen. Wat het lesgeven betreft: naast de enkele lessen effectieve stage die ik zelf moet geven, kennen ze hier niet zoiets als observatiestage. De twee stagiairs zijn een beetje assistenten van de leerkracht, dus we zijn zelf ook de hele tijd met de leerlingen in de weer. Als je het mij vraagt véél leerrijker dan op een stoel achteraan in de klas zitten en braafjes nota's nemen. Ik heb trouwens de leukste en tofste activiteit in de hele wereld ontdekt: observatieverslagen schrijven! Interessant, leerrijk, boeiend, plezant, leerrijk, intens, leerrijk én interessant ... Het heeft het allemaal. Ik wil echt meer observatieverslagen schrijven. Lang leve observatieverslagen! Observatieverslagen rules! Hoera! Observatieverslagen olé olé! Observa...

Ik HAATobservatieverslagen.

En terwijl ik mij naarstig aan mijn derde verslag wijd, begint het weer lichtjes te sneeuwen.

Vad heter multiplikationstabellen på dit språk?

De rest van mijn semester speelt zich af aan de andere kant van Umea, en aan de andere kant van de klas: ik heb nu een dikke zes weken stage in de Västergårdskola, een "lagere school", maar dat is hier voor kinderen van 6 tot 15 jaar. Wij (Nicklas de Zweed en ik) staan blijkbaar bij alle leeftijden, en de bedoeling is dat we vooral observeren, en naar het einde toe zelf enkele lessen geven. Tenminste, dat dacht ik.

We kwamen aan rond kwart na acht 's morgens (uitslapen zal er hier de komende weken niet inzitten) en ontmoetten Mattias, de muziekleraar. Nicklas kende de school van vorig semester, dus een rondleiding was niet nodig. Mattias legde ons vijf minuten uit wat het schema was, toonde ons wat werkblaadjes op de computer, en vertrok dan op een dag ouderschapsverlof. Weg leraar. Springen, en zwemmen maar.

Op mijn twee blote knieën moet ik Nicklas danken omdat hij de eerste les bijna volledig in handen heeft genomen. Een van de dingen die ik nog herinner van het project in Hongarije is hoe belangrijk taal is bij het lesgeven, en dat bleek ook hier weer. Als niet-Zweed is het echt moeilijk om in het Engels iets uit te leggen, omdat het je eigen taal niet is, het is niet de taal van de leerlingen en ze zijn bovendien helemaal geen Engels in de les gewoon. Ik heb me beperkt tot wat bordschrijven en piano spelen. In de namiddag splitsten we ons op, en heb ik mijn beste Zwengels bovengehaald om in mijn groep toch wat drumles te geven. Donderdag hebben we een les met het tweede leerjaar, ik denk dat ik mijn Zweeds hier nog héél hard ga nodig hebben...

Maar jongens, wat een infrastructuur! De Västangårdschool heeft niet gewoon een muzieklokaal, maar een hele muziekkelder. Drie ensemblelokalen met piano's, gitaren, een bas, een elektrische drum, micro's en mengpanelen, een extra pianolokaal, enkele bergruimtes, een kantoortje, en een comfortabele keuken met zetels. Het is bijna niet te geloven. En wanneer je door de gang loopt, hangen daar nog eens vijftien extra gitaren, ik denk voor in het geval alle leerlingen er drie tegelijk moeten bespelen.

Zweedse kinderen hebben trouwens geen enkel idee van waar België ligt, of welke taal ze daar spreken. Als ik zeg dat ik nederländska spreek, zijn ze zwaar onder de indruk en moet ik allerlei woorden voor hen vertalen, zoals hej (hallo), bil (auto), larv (larve) en multiplikationstabellen (tafels van vermenigvuldiging, maar de uitspraak is nog niet perfect).

Morgen is Mattias terug, en gaan we het toch iets georganiseerder moeten aanpakken. Binnenkort meer nieuws, maar nu eerst een beetje bekomen...

Concert

Elke student droomt ervan, maar voor muziekstudenten is het gewoonweg realiteit: een examen zonder blokken, boeken, blazen of blunderen, maar gewoon allemaal het podium op en spelen maar! Vandaag hadden we met MusikII het slotconcert van ons semester, want vanaf maandag verspreiden we ons over Umeå en omstreken om ervaring op te doen in de Zweedse scholen. Aanwezig: een volledig gevulde Ljusgården, met natuurlijk Zweden, maar ook een Belgisch-Duits-Franse delegatie om de twee Belgische eenden in de bijt een hard onder de riem te steken. De talrijke opkomst was waarschijnlijk te danken aan de intensieve reclamecampagne van Victor en Tobbe, die je waarschijnlijk op Facebook al wel bent tegengekomen: http://www.facebook.com/video/video.php?v=449404006855&ref=mf.

Op het programma stonden vooral zelfgeschreven nummers in de mengelmoes van stijlen die we dit semester behandelden: reggae, funk, jazz, rock, en een stevige scheut songwriting. Victor en Tobbe praatten alles aan elkaar, en wij speelden maar, en amuseerden ons goed. Mijn basgitaarkunsten moeten misschien nog wat bijgeschaafd worden, maar mijn fluitsolo werd precies toch vrij enthousiast ontvangen. En je had Hanne eens moeten zien, als een echte leading lady leidde ze ons jazzensembletje door "There will never be another one like you".

En dan krijg je zo van die mensen die u echt bedanken en enthousiast zijn achteraf. Da's toch wel wat anders dan in de tweede zin van het derde koraal had iets meer crescendo mogen zitten.

Ontbreekt: een caf met Leffe achteraf. Daar moeten ze hier in Zweden toch eens iets op verzinnen.

PS: Voor de mensen die willen weten wanneer ik naar huis kom, daar wordt aan gewerkt maar het ligt nog niet vast. Eens ik het weet, breng ik jullie meteen op de hoogte :). Maar voorlopig zit ik hier nog altijd goed, euh, dat merkt ge waarschijnlijk. Tot binnenkort!