Als sneeuw voor de zon

Goed, een blogbericht. Ik ben eigenlijk vrij moe. De Zweedse zon heeft steeds meer last van haar minderwaardigheidscomplex en komt nog nauwelijks boven de horizon uit. De pinguins hebben nu veel licht, dat is wel een troostende gedachte. Al vraag ik me af waar ze vandaan komt. Maar we dwalen af, jullie lezen deze blog echt niet om verhalen over pinguins te horen. Jullie lezen deze blog om verhalen over Thomas te horen. Ik vind dat echt wel fijn, dat deze schrijfkruimels zo goed gevolgd worden. Het maakt dat ik mij met veel plezier, en soms zelfs met een beetje podiumangst zo om de week aan het schrijven zet. Ik vertel jullie uiteraard niet alles. Soms hou ik al eens iets negatiefs achter, gewoon omdat het fijner is leuke dingen te vertellen, maar nu ik daar zo over denk kan ik me niet echt iets herinneren dat ik bewust heb verzwegen. Ik probeer ook om mijn talrijke gedachten aan pinguins niet tot in mijn blog te laten doorsijpelen. Dat levert toch maar bizarre alinea's op.

Ik zag eergisteren beelden uit België, en kreeg echt het gevoel dat dat een mediterraan land was. Je moet weten, ik kijk hier al twee weken tegen 15cm sneeuw aan, en voor volgende week voorspellen ze hier temperaturen tot -20°C, ook overdag (allee ja, "dag"). Gisteren reed ik met de fiets door iets van een min dertien, en dat deed eigenlijk gewoon pijn. Als het nog kouder wordt, word ik voetganger, zeker weten. Langs de andere kant ging ik vandaag boodschappen doen in min vijf, en omdat het zo warm was deed ik alleen een dunne trui overaan. Het moet zijn dat het toch begint te
wennen.

De stage is super, maar ook vermoeiend, omdat we zo vroeg beginnen, en ik nog altijd twee keer per week naar de taalcursus ga tot zeven uur 's avonds. Als lärarekandidat leer ik vanalles bij, en elke dag smelt er zelfs bij deze temperaturen een dik pak idealisme als sneeuw voor de zon. Ik snap niet dat ze ons op het Lemmens niet eerder stage hebben laten doen, dan hadden we tenminste geweten waar we over praatten terwijl we wilde plannen maakten om het muziekonderwijs eens serieus te verbeteren. De realiteit is ontnuchterend.

Wie zondag ook nuchter moest blijven was Luke de kotkat, want gisteren werd hij gekastreerd. Hij heeft de hele avond lopen waggelen, maar was vandaag alweer zijn aanhankelijke zelf.

Nog even over die pinguins. Ik weet niet of ik hier veranderd ben. Voor ik naar Zweden kwam zou ik zoiets over die pinguins zeker geschreven hebben, maar de Nieuwe Thomas vindt het eigenlijk een beetje kinderachtig. Lees nu die zin nog eens opnieuw. De Oude Thomas, de Nieuwe Thomas, klinkt raar eh, nogal stom zelfs. In het begin had ik het gevoel dat ik misschien veranderd was, maar ondertussen is dat veel minder. Zoals iemand mij gisteren zei: misschien is dat omdat de verandering al in u zit. Ik weet dat niet. Ik vind dat ook niet zo'n nuttig idee. Als ik iets geleerd heb, is dat misschien wel dat, hoe vreemd en anders de omgeving ook is, je toch altijd dezelfde blijft; en dat is een erg geruststellende gedachte. En dat je ook steeds jezelf móét blijven, da's dan deel twee van de les. Wat ik niet weet, is of pinguins al dan niet in dit plaatje thuishoren. Zijn pinguins echt een deel van mijn persoonlijkheid, en moet ik deze serieuze gedachten nu echt zo kinderachtig verbergen in belachelijke praat over pinguins? Zo stellen Antarctische vogelsoorten een mens steeds opnieuw voor raadsels, naast eieren leggen hun voornaamste bezigheid.

Thomas