Epiloog

Zo, dat was het dan. De afgelopen dagen werd ik regelmatig gevraagd of ik het niet jammer vond om te vertrekken, en alles en iedereen hier achter te laten. Dat dat nog wel meeviel, antwoordde ik dan, maar sinds gisterenavond knaagt het toch een beetje. En nu ik hier in de luchthaven zit, en voor de laatste keer buiten kan kijken naar die open, besneeuwde omgeving, tja...

De laatste dagen zijn nog erg fijn geweest. We moesten nog enkele keren op school zijn, en 's avonds was er altijd wel ergens een feestje of wat anders te doen. Grootste troost bij het vertrek is dat bijna iedereen vertrekt. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, zoals dat dan heet. Veel mensen zie je nooit meer terug, dat staat wel vast, maar eigenlijk geldt in deze tijd meer dan ooit: "afscheid nemen bestaat niet". Er zijn altijd vliegtuigen en er is Facebook om toch een beetje contact te houden. Waarom elkaar niet in de zomer nog eens opzoeken?

Op het einde wil je ergens een soort samenvatting of eindverslag maken, maar de waarheid is dat ik op dit moment het geheel erg moeilijk onder ogen kan zien. Er is zoveel gebeurd! In mij ontwaakt een soort angst voor de vraag "Hoe was't?", want wat moet je daar na vijf maanden nu eigenlijk op zeggen? Sorry als ik eerst met "Goed."  antwoord, ik denk dat alles nog wat op zijn plaats moet vallen. Blijf zeker doorvragen, want ik heb eigenlijk best wel wat te vertellen, en ik sta te popelen om dat face tot face met jullie te doen.

Ik denk dat deze blog uiteindelijk een vrij getrouw verslag van mijn reis is geworden. Ik heb de belangrijkste dingen rondom mij verteld, en er af en toe bij gezet hoe het met mij ging, en hoe ik de dingen zag. Het is voor mij heel fijn geweest te weten dat deze kleine berichtjes zo gretig gelezen werden, en ik heb ze steeds met veel plezier geschreven. Ik hoop dat jullie ze met evenveel plezier gelezen hebben.

Goeie boeken hebben altijd van die eindes die in je hele lichaam doordringen en je ook na het dichtslaan in hun ban houden. Maar ik denk niet dat het verhaal hier eindigt. We schrijven samen verder :).

Thomas
Umea City Airport, 8.47u

Vooruitblik...

Terug naar afzender

Net zoals je op reis steeds meer thuiskomt, is thuiskomen altijd een beetje een reis. Is het eten al klaar? Zou onze pa ondertussen het gras al gemaaid hebben? Dat vraag ik me wel eens af als ik op mijn fiets van de bakker terugkom. Na vijf maanden neemt die nieuwsgierigheid blijkbaar iets grotere proporties aan. Ik betrap mezelf erop dat ik mijn thuiskomst al een beetje psychologisch aan het voorbereiden ben. Foto's van de katten bekijken, nog eens naar de site van het Lemmens surfen en al terug een keer met mensen in België afspreken. Toch wil ik hier niet speciaal meteen weg, het is meer een "de tijd is aangebroken om"-gevoel.

't Is niet echt cool natuurlijk. Al vijf maanden lang schep ik op over mijn fantastisch verblijf en hoe snel de tijd gaat en nu ga ik plots beginnen uitkijken naar mijn terugkeer. Inconsequent tot en met. Jullie held, waarvan jullie nu al vijf maanden de spannende, halsbrekende, avonturen volgen, verloochent zijn missie en keert met hangende pootjes naar huis terug. Op het einde van een album van de Rode Ridder stopt Johan bij zijn hut, gaat comfortabel in de zetel liggen en kijkt tv met een zak chips.

Maar wat Johan en ik niet weten, is of er een zeemonster onder de zetel ligt, dat hem elk moment kan verslinden? Of misschien zit er een Zwarte Ridder in de kast? Johan is natuurlijk een koene middeleeuwse held en trekt zich dat allemaal niet aan, maar ik, sja, ik ben zo stoer niet. Eerlijk? Naar huis komen vind ik best spannend.

Een van mijn eerste opdrachten wordt waarschijnlijk het kopen van een nieuw fototoestel, want dat van mij is onvindbaar. Ik gok dat het tijdens onze trip naar Kiruna uit mijn zak is gevallen. Geen foto's van Lappland dus...

De laatste dagen is het erg rustig: het is nog altijd kerstvakantie en voor onze laatste lessen is het wachten tot volgende week. Omdat enkele vrienden ski's hadden gehuurd en hier pistes zat zijn, zijn we ook twee keer gaan langlaufen. Verder lees ik in het "Handboek kwalitatieve onderzoeksmethoden" (een echte kuchkuch pageturner), en ga ik op school wat muziek spelen. Het begin van 2011 vierden we in het park achter het oude stadhuis, waar er vuurwerk werd afgeschoten. Aan goede voornemens doe ik niet mee, maar ik besloot wél dat 2011 een topjaar wordt. Who's in?

Gelukkig nieuwjaar en tot binnenkort!

Thomas