Ik ben een gevangene van de tijd. Ik doe helemaal niks, geloof me, en plots is het wéér een dag dichter. Alsof de grote en de kleine wijzer de handen in elkaar hebben geslagen en mij voortsleuren naar het moment van vertrek. Ik voel me daar helemaal niet slecht bij. Wezenloos is misschien een beter woord.
Maar eigenlijk kan je het nog het best vergelijken met dat louteringsmoment dat je in alle niet al te goede Amerikaanse films tegenkomt, zo rond het laatste reclameblok, waarin de belangrijkste personages en wat sfeerbeelden worden getoond en je alles nog eens kan overzien, vlak voor de aanloop naar het happy end kan beginnen. Geen tekst. Op de achtergrond: een song, intriest of net lekker hard om met de beelden te contrasteren. Beeldsnelheid: slowmotion. En zo gaat nu ook de dag voorbij. Elke struik en elke boom lijken een afscheid te verdienen. Ik vroeg me af of ik de wolken zou missen. Hebben ze dat in Zweden, wolken? En hoe zien die eruit?
Wit? Wolkig? Wollig? Ik ben benieuwd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten